تنبک(تمبک، دمبک، دندونک و ضَرب) یکی از سازهای کوبه‌ای ایرانی است. این ساز پوستی، از نظر سازشناسی جزء طبل‌های جام‌شکل محسوب می‌شود که از این خانواده می‌توان به سازهای مشابه مانند داربوکا در کشورهای عربی و ترکیه و همچنین زیربغلی در افغانستان اشاره کرد.
تمبک از سری ساز های کوبه ای است و تنها ساز کوبه ای محسوب می شود که از ۱۰ انگشت برای اجرای آن استفاده می شود . ساز کوبه ای را می توان اولین سازی عنوان کرد که بشر به آن دست پیدا کرده است .
ساختمان ساز تمبک از قسمت های دهانه کوچک ، نفیر ، بدنه ، دهانه بزرگ و پوست تشکیل شده است. ساز تمبک از دو قسمت کلی و استوانه ای شکل تشکیل شده :قسمت اول (بالا و هنگام نواختن ،جلو) به قطر تقریبی ۲۵ تا ۳۰ سانتی متر و به طول ۴۵ سانتی متر ،که سطح بالایی آن پوست کشیده شده و در پایین به قسمت دوم متصل شده است و این قسمت عبارت است از استوانه باریک تری که در انتها (پایین) کمی گشاد تر شده و به دهانه ای باز منتهی گشته است .
تمبک در هنگام نواختن ،به طور افقی روی ران نوازنده نشسته قرار می گیرد و او دست چپ خود را در بالا و دست راست خود را در کنار راست تمبک قرار می دهد و با انگشتان ،نرمه و تمام دست خود را بر قسمت های مختلف (مرکز ،میان ،کنار )پوست می کوبد.
از آن جا که وسیله کوبیدن روی تمبک انگشتان است و بدین وسیله نوازنده تمبک قادر است بر روی تمبک ریزه کاری و شیرین کاری های فراوان اعمال کند ،می توان از آن به عنوان “تکنواز” استفاده های شایان و جالب نمود.
بدنهٔ تنبک را در گذشته از جنس چوب، سفال و گاهی هم فلز می‌ساختند، لیکن امروزه از جنس چوب می‌سازند. تنبک از بخش‌های زیر تشکیل شده‌است:
پوست
دهانهٔ بزرگ
تنه
پا
گلویی (نفیر)
دهانهٔ کوچک (کالیبر)
از حلقه در انگشت‌های وسطی دستان می‌توان با زدن روی پوست دهانه بزرگ چسبیده به تنه و شیارهای روی تنه با کشیدن حلقه‌ها اصوات و شیرین کاری‌های متنوع و جالبی اجرا کرد